அந்தக் கந்தைக் கோணியில்

சாலையோர மரநிழலில்

பரப்பி வைத்திருக்கிறாளே

பல்போன பாட்டி

தன் கால்களை நீட்டி

சிறுசிறு கூறுகள் கட்டி-

மொத்த மதிப்புமே கூட்டி

ஓர் ஐம்பது ரூபாய் எட்டுமோ ?

காலைமுதல் மாலைவரை

விடாது மெதுவாய்த் துரத்தும்

சூரியனோடு போராடி--

எல்லாம் பள்ளிக்குப் பறக்கும்

சின்னஞ் சிறுசுகளை நம்பித்தான்-

ஓர்நாள் தவத்திலும் கூட

ஓர் பத்து ரூபாய் தேறுமா ?

பின் ஏன் இப்படிப் பரிதாபமாய் ?

அட போடா ,வாழ்க்கையே புரியவில்லை !

ஓர் மணி செல்வதற்குள்

நூறு ரூபாய் பறக்கவிடும்

நமக்கு எப்படி ஏழ்மைப் போர் புரிபடும் ?

வாழ்க்கை வெறுத்ததுபோல்

ஒரு உறைந்த பார்வையினள் பாட்டி -

அருகிலே ஓர் குச்சி காக்கை ஓட்டுதற்கு ;

வீட்டிலே முடியாத தன் தாயை

ஓர் தனயன் தெருவிற்கு விரட்டி இருப்பானோ ?

மருமகள் நாச்சரத்துக்கு அஞ்சி

கிழவி கிளம்பி வீதியோரம் வந்தாளோ ?

ஓர்நாள் விற்பனையில்

என்ன பொருள் வாங்க முடியும் ?

வயிற்றைக் கழுவ முடியும் ?

பேருந்து தடதடத்து நகர்கிறது

சாளரப் பார்வை அறுபட்டுப் போகிறது

பாட்டியை மறந்து என் பயணம் போகிறது

பாட்டியின் வாழ்வுதான் எப்படியோ ?

இறைவா ,பாட்டிக்கு உன் பார்வை தா !

இதுவே பாட்டிக்கு என் தொண்டாய்.

---சந்திர கலாதர்